A lectura de O único que queda é o amor en que se presenta unha visión do amor nostálxica, idealizada e na que aparecen moitas referencias literarias, tróuxome o recordo dun libro ben diferente no que tamén están presentes as referencias literarias pero a visión do amor é moi distinta. Trátase dun amor apaixonado, irrefrenable, unha forte atracción entre dúas persoas; unha historia de amor heterodoxa e que mesmo podíamos catalogar de "politicamente incorrecta" pero que ten unha tremenda forza e non deixa a ninguén indiferente.
Anímovos a lela e, para "facer boca", déixovos unha cita:
(...) "Cuando me paro a contemplar mi estado / y a ver los pasos por do me ha traído" recitó. Y preguntó con picardía:
-¿Cómo sigue?
" Yo acabaré, que me entregué sin arte/ a quien sabrá perderme y acabarme", dijo él.
Ella lo repitió con la misma ternura, y continuaron así hasta el final del libro, saltando versos, pervirtiendo y tergiversando los sonetos por conveniencia, jugueteando con ellos a su antojo con un dominio de dueños. Se durmieron de cansancio...
No hay comentarios:
Publicar un comentario