8 de mayo de 2009

A escola de antes

Mercedes Gándara envíanos unha fermosa presentación francesa sobre a escola de hai máis de cincuenta anos. Recolle fotografías de espazos e materiais que poden facernos rememorar os tempos en que íamos á escola ou as historias que nos contaban na casa sobre a escola de tempos pasados. En calquera caso son fermosas imaxes para acompañar a lectura de Mal de escola. Podedes ver a presentación premendo no enlace.

4 comentarios:

Azu dijo...

Verdadeiramente estupenda a presentación.
Vaivos gustando o libro? Ten parágrafos verdadeiramente xeniais.

anónimo dijo...

O alumno do libro parece seguir este decálogo ao pé da letra, inda que ao final ese alumno en concreto saiu moi ben parado :
1. Amarás las vacaciones y pensarás en ella todas las clases, aunque suspendas y no puedas disfrutarlas.
2. Santificarás los recreos, los disfrutarás poco porque deberás quedar en clase terminando las tareas.
3. No estudiarás en casa, ni en el cole porque tienes el convencimiento de que no te servirá de nada.
4. Si estudias, no prestas atención, ni te esfuerzas en comprender porque opinas que no vas a entender nada.
5. Dirás el mote del profesor constantemente y le culparás de tus fracasos, en el fondo no tiene expectativas sobre ti.
6. No harás chuletas, da mucha lata. Las robarás o no te molestarás ni siquiera en contestar.
7. No darás justificantes verdaderos a tus faltas, no te creerán. Mentirás.
8. Justificarás las notas en base a tu mala capacidad para memorizar y comprender.
9. Te dormirás en clase constantemente, todo lo que allí se dice te supera.
10. No te molestarás en llevar el material, sólo es peso muerto.

Carmen H dijo...

Hoxe rematei mal de escola e teño que recoñecer que aínda que está moi ben escrito non era o libro que necesitaba nestes momentos coa cabeza chea de aprendizaxe cooperativo,páxinas e páxinas web referidas á escola e artigos sobre convivencia, conflitos ou habilidades sociais.
De todas formas teño que dicir que me gustou moito ao principio o interese decreceu no medio , pero a metáfora alada do final pareceume un remate fantástico!

Anónimo dijo...

Recoñezo que non é doado estar só nun mundo onde todos comprenden e que por iso moitos se sinten naúfragos e moitas veces non somos coscientes ata que punto temos o salvavidas e non llo achegamos o suficiente para que se agarren con forza e sintan seguridade.poi iso estou con Pennac cando di" Se o noso saber e o gusto de levalo á práctica non arraigan nos mozos e mozas , a súa existencia tambalearase sobre os cimentos dunha carencia indefinida"